Μια εικόνα της γερμανικής υφαντικής τέχνης είναι το χαλί Bauhaus του Gertrud Arndt από το 1924, επομένως η τρέχουσα παραγωγή είναι μια παγκόσμια πρεμιέρα. Η λεπτομερής τεκμηρίωση από το Bauhaus Archive και την οικογένεια Arndt χρησιμοποιήθηκαν ως μοντέλο για την επανεκδόσεις.

Μια εικόνα της γερμανικής ύφανσης και του Bauhaus είναι το χαλί Bauhaus Νο. 2 του Gertrud Arndt από το 1924, επειδή το μοναδικό αντίγραφο που παράγεται εκείνη την εποχή βρέθηκε στο γραφείο του ιδρυτή του Bauhaus Walter Gropius στο Weimar. Το γραφείο του σκηνοθέτη χρησίμευσε επίσης ως εκθεσιακός χώρος όπου παρουσιάστηκαν έργα από τα διάφορα εργαστήρια στους επισκέπτες (βλ. Τέταρτη απεικόνιση). Η μελετημένη αρχιτεκτονική χωρική σύνθεση του Walter Gropius αποτέλεσε ένα σύνολο έργων τέχνης διαφόρων έργων Bauhaus. η βάση ήταν η τετράγωνη γεωμετρία του χαλιού του Gertrud Arndt. Τα χαλιά σχεδιαστών ή το χαλί Drechlse βασίστηκαν στη λεπτομερή τεκμηρίωση από το Αρχείο Bauhaus καθώς και στα οικογενειακά αρχεία του Gertrud Arndt ως πηγή για την επανέκδοση. Το Bauhaus Carpet No. 2 αποτελείται από 192 τετράγωνα ειδικά διατεταγμένα με κόμπους χειρός, τα βασικά χρωματικά φάσματα είναι διαφορετικές αποχρώσεις του μπλε και του γκρι, οι οποίες σπάζουν προς τη μέση από ανοιχτά και σκούρα κίτρινα τετράγωνα.

Η Gertrud Arndt ξεκίνησε τις σπουδές της στο Bauhaus στο Weimar το φθινόπωρο του 1923. Στην πραγματικότητα, ήθελε να γίνει αρχιτέκτονας, αλλά - όπως πολλοί άλλοι μαθητές του Bauhaus - ανέθεσε ένα μέρος για να μελετήσει την ύφανση. Εκεί σχεδίασε δύο χαλιά, ένα από τα οποία χρησιμοποιήθηκε ως αναφορά στο γραφείο του Walter Gropius. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της, επικεντρώθηκε στη φωτογραφία. Μαζί με τον σύζυγό της, τον μαθητή Bauhaus Alfred Arndt, πήγε στην Probstzella της Θουριγγίας το 1927, όπου ο σύζυγός της συμμετείχε ως αρχιτέκτονας στην κατασκευή του "Haus des Volkes". Δύο χρόνια αργότερα, το ζευγάρι επέστρεψε στο Bauhaus στο Dessau αφού ο Alfred Arndt διορίστηκε επικεφαλής του εργαστηρίου επέκτασης από τον διευθυντή του Bauhaus Hannes Meyer το 1929. Στο Dessau, ο Gertrud Arndt δημιούργησε τότε μια πολύ φημισμένη σειρά φωτογραφικών αυτοπροσωπογραφιών.

Ο άνθρωπος που έγραψε τους κανόνες. Αφού εγγράφηκε για να σπουδάσει αρχιτεκτονική στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Μονάχου, ο Walter Gropius συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Charlottenburg-Berlin, το οποίο εγκατέλειψε το 1908 χωρίς να ολοκληρώσει το δίπλωμα του. Ο Γκρόπιους προσχώρησε στο γραφείο του Πήτερ Μπάχρενς την ίδια χρονιά, όπου δούλεψε μαζί με αρκετούς αρχιτέκτονες που θα γίνονταν φωτιστικοί στο επάγγελμά τους, συμπεριλαμβανομένων των Λούντβιχ Μις van der Rohe, Le Corbusier και Dietrich Marcks.

Αφού εργάστηκε για δύο χρόνια στο Behrens, ο Gropius δημιούργησε τη δική του πρακτική για την αρχιτεκτονική και το βιομηχανικό σχεδιασμό το 1910. Η παραγωγή του κατά την περίοδο αυτή περιλάμβανε ταπετσαρίες, έπιπλα εσωτερικού χώρου, αμάξια αυτοκινήτων και ακόμη και ντίζελ.

Το εργοστάσιο Fagus στο Alfeld an der Leine, το οποίο σχεδίασε μαζί με τον Adolf Meyer, θα ήταν το πρώτο σημαντικό αρχιτεκτονικό έργο του. Με τη διαφανή πρόσοψη από χάλυβα και γυαλί, αυτό το εργοστάσιο θεωρείται ευρέως πρωτοποριακό έργο αυτού που αργότερα έγινε γνωστό ως «Σύγχρονη Αρχιτεκτονική» που εξελίχθηκε τελικά στη δεκαετία του 1920 στο κίνημα «Neues Bauen» ή «Νέα αντικειμενικότητα». Το Fagus Factory απονεμήθηκε το καθεστώς Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO τον Ιούνιο του 2011.

Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Gropius έγινε ιδρυτικό μέλος του Bauhaus: το 1919 διαδέχθηκε τον Henry van de Veldes ως διευθυντή του Großherzoglich-Sächsischen Hochschule für Bildende Kunst στη Βαϊμάρη (Θουριγγία) και μετονομάστηκε το ινστιτούτο »Staatliches Bauhaus στη Βαϊμάρη«. Ο Γκρόπιος κατείχε το αξίωμα του διευθυντή στη Βαϊμάρη μέχρι το 1926 και στη συνέχεια στο Ντεσάου. Τον διαδέχθηκε ο Ludwig Mies van der Rohe, ο οποίος σκηνοθέτησε τους Bauhaus μέχρι το κλείσιμο του το 1933. Ο Gropius μετανάστευσε στην Αγγλία το 1934, μετά από μια εκστρατεία επιχρισμάτων από τους Ναζί, οι οποίοι χαρακτήρισαν το Bauhaus ως «Εκκλησία του Μαρξισμού». Το 1937 μετακόμισε στο Cambridge των ΗΠΑ, όπου υπηρέτησε ως καθηγητής αρχιτεκτονικής στη Σχολή Μεταπτυχιακών Σχέσεων του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ.